شهادت حكيم "شيخ شهاب‏الدين سهروردي" معروف به "شيخ اشراق" (587ق)

ابوالفتح يحيى بن حَبَش سُهرِوَردي ملقب به شهاب الدين، از بزرگان فلاسفه و حكماي اسلامي است كه در فقه، حديث و ديگر علوم متداول زمان، مهارت داشت. وي حكمت و اصول فقه را از مجدالدين جبلي آموخت و از اساتيد ديگر نيز بهره برد. شيخ شهاب الدين سالك مسلك اشراق بود كه مبتني بر ذوق و كشف و شهود و اشراقات انوار قلبي است. او اين مباني را مطرح و منتشر ساخت و به سير و سلوك پرداخت. در طريقه‏ي اشراق، عقل و استدلال براي رسيدن به حقايق كافي نيست، بلكه سير و سلوك عرفاني نيز براي رسيدن به معرفت ضروري به شمار مي‏رود. اين عارف مسلمان سرانجام به حَلَب رفت و از لحاظ علمي بر علماي آن سامان برتري جست و مورد لطف حاكم منطقه قرار گرفت. اما ديدگاه‏هاي فلسفي و عرفاني سهروردي باعث خشم مخالفان وي شد. پس از مدتي، بدگويىِ علماي حَلب از شيخ، حاكم را به قتل سهروردي مصمم ساخت و سرانجام وي را در سي و شش يا چهل سالگي به قتل رساندند. البته شكل قتل وي به صُوَر مختلف نقل شده است. حاكم پس از مرگ شيخ پشيمان شد و مسبّبان اين عمل را مجازات نمود. سهروردي با وجود عمر كوتاه خويش كتاب‏هاي متعددي به فارسي و عربي نوشته است كه از آن ميان مي‏توان به حكمةُ الاشراق، المبدأ و المعاد به عربي و آواز پر جبرييل و عقل سرخ به زبان فارسي اشاره كرد.