جاي‏گزيني سازمان پيمان مركزي موسوم به "سنتو" به جاي "پيمان بغداد" (1959م)

با پايان جنگ جهاني دوم و شكل‏گيري جهان دو قطبي، مسئله جلوگيري از نفوذ در قلمرو ديگري به انعقاد پيمان‏هايى انجاميد كه "پيمانِ بغداد" از آن جمله است. اين پيمان در 24 فوريه 1955م بين كشورهاي تركيه و عراق به امضاء رسيد و بعداً انگلستان، پاكستان و ايران به اين پيمان ملحق شدند. اين پيمان در حقيقت از ابتكارات دولت امريكا بود كه مي‏خواست يك سازمان دفاعي و قوي در خاورميانه به وجود آيد تا از گسترش نفوذ شوروي در اين منطقه جلوگيري نمايد و حلقه‏هاي دفاعي غرب را كامل كند. اما پس از وقوع كودتاي ضد سلطنتي در عراق و روي كار آمدن عبدالكريم قاسم در 14 ژوئيه 1958، اين كشور عملاً از اين پيمان خارج شد. به اين جهت مركز پيمان از بغداد به آنكارا منتقل گرديد و در اجلاسيه 21 اوت 1959م به "سازمان پيمان مركزي" كه اختصاراً "سنتو" خوانده مي‏شد، تغيير نام داد. اين پيمان كه در راستاي اهداف غرب و امريكا عمل مي‏نمود، پس از پيروزي انقلاب اسلامي و جمهوري اسلامي خروج ايران از آن، از سال 1979م عملا منحل گرديده است.