جايگزيني سازمان پيمان مركزي موسوم به "سنتو" به جاي "پيمان بغداد" (1959م)
با پايان جنگ جهاني دوم و شكلگيري جهان دو قطبي، مسئله جلوگيري از نفوذ در قلمرو ديگري به انعقاد پيمانهايى انجاميد كه "پيمانِ بغداد" از آن جمله است. اين پيمان در 24 فوريه 1955م بين كشورهاي تركيه و عراق به امضاء رسيد و بعداً انگلستان، پاكستان و ايران به اين پيمان ملحق شدند. اين پيمان در حقيقت از ابتكارات دولت امريكا بود كه ميخواست يك سازمان دفاعي و قوي در خاورميانه به وجود آيد تا از گسترش نفوذ شوروي در اين منطقه جلوگيري نمايد و حلقههاي دفاعي غرب را كامل كند. اما پس از وقوع كودتاي ضد سلطنتي در عراق و روي كار آمدن عبدالكريم قاسم در 14 ژوئيه 1958، اين كشور عملاً از اين پيمان خارج شد. به اين جهت مركز پيمان از بغداد به آنكارا منتقل گرديد و در اجلاسيه 21 اوت 1959م به "سازمان پيمان مركزي" كه اختصاراً "سنتو" خوانده ميشد، تغيير نام داد. اين پيمان كه در راستاي اهداف غرب و امريكا عمل مينمود، پس از پيروزي انقلاب اسلامي و جمهوري اسلامي خروج ايران از آن، از سال 1979م عملا منحل گرديده است.